ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Χτες το βράδυ όπως κάθε βράδυ ήταν η ώρα για το παραμύθι μας ,αφού τα παιδιά μου μαλώνανε πιο παραμύθι θα διαβάσουμε,σκέφτηκα να τους πω μια αληθινή ιστορία που είχα διαβάσει πριν λίγο καιρό και είχα συγκινηθεί πάρα πολύ.
Δεν ξέρω αν γνωρίζετε την ιστορία του Ivan Fernandez Anaya.Όλα έγιναν στις 2 Δεκεμβρίου 2012 σε ένα αγώνα ανώμαλου δρόμου που γινόταν στην Μπουελάδα Ναβάρα στην Ισπανία.
Ο Ολυμπιονίκης από την Κένυα Abel Mutai ήταν πρώτος με διαφορά από τους υπόλοιπους σε όλη την διάρκεια του αγώνα.Λίγο πριν τερματίσει κάτι έπαθε και ζαλίστηκε και σταμάτησε να τρέχει πιστεύωντας ότι είχε τερματίσει.Ο δεύτερος Ισπανός πρωταθλητής Ivan τον είδε και αντί να τον προσπεράσει μένει πίσω του και τον καθοδηγεί να συνεχίσει μέχρι να τερματίσει.Συγκλονιστικό!!!
Ολα τα ΜΜΕ άρχισαν να μιλούν για την πράξη του Ivan και όλοι συμφώνησαν πως στον αγώνα αυτόν νικητής ήταν ο Ισπανός Ivan που δεν τερματίσε πρώτος.
Γιατί το έκανε αυτό με ρώτησε ο μεγάλος μου γιός? αφου είχε εντυπωσιαστεί από την ιστορία.
Του απάντησα με τα ίδια λόγια του ισπανού Ivan που είχε πει Δεν είχα δικαίωμα να κερδίσω.Ηταν πρώτος με διαφορά.Έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω!Ακόμα αν μου έλεγαν ότι κερδίζοντας αυτόν τον αγώνα θα εξασφάλιζα μια θέση με την ισπανική ομάδα στο Πανευρωπαίκο Πρωτάθλημα Στίβου δεν θα το έκανα.Η ηθική μου ικανοποιήση είναι πολύ μεγαλύτερη απο οποιοδήποτε μετάλλιο.Ηταν αυθόρμητη η πράξη μου.Για μένα όσα συμβαίνουν σήμερα στην κοινωνία ,στην πολιτική κτλ. όπου ο καθένας κοιτάζει μόνο το δικό του συμφέρον ,νομίζω ότι το να ενδιαφέρεσαι για τον συνανθρωπο σου έχει ίδαιτερη αξία.Ακούγωντας την ιστορία ρώτησα τα παιδιά μου αν θα συναντούσαν τον Ivan τι θα θέλανε να τον ρωτήσουν και μου είπαν πως θα του λέγανε πως ακούσανε το πιο όμορφο παραμύθι!!!
Βέβαια ο μόνος που δεν χάρηκε στην ιστορία αυτην ήταν ο προπονητής του ο οποίος είπε πως η πράξη του αυτη τον έκανε καλύτερο άνθρωπο αλλά όχι καλύτερο αθλητή.Έχασε την ευκαιρία(.Ο μικρός μου γίος χαρακτήρισε τον προπονητή σαν τον κακό λύκο)
Προσωπικά στον προπονητή θα του έλεγα πως προτιμάμε καλύτερους ανθρώπους από καλύτερους αθλητές.
Μπράβο σε τέτοιους ανθρώπους που είναι παράδειγμα ήθους και ελπίδα για εμάς αλλά περισσότερο για τα μικρά μας παιδιά.